“Hüznüm kaf dağında bir kuş
Ağır ağır gelir akşamları
Yüreğimde kuluçkaya oturmuş(1)”
*
Eskileri bilmem. Eskiden gelenler anlatırlar: İlkin onun şiirleriyle açılış yapılırmış. Bir sene, Şiir Akşamında Bahattin Karakoç küsmüs. Nedeni de; her sene onun şiirleriyle açılış yapılıyor olmasıymış. Dağlarda aramışlar küsen şairi. Köyün minaresinden anons yapılmış, şair bulunmuş.
Bildiğimiz ama unuttuğumuz bir türküdür yol boyunca mırıldandığı bir şairin. O şarkıyı ilkin Ersin başlattı ve Dursun sürdürdü.
Yakın beldeleri geziye çıkıyoruz. Çocukları, hatta eşleriyle gelen şairler var. Günahsız, sevimli yüzlü çocukları şairlerin.
Her ağacın gölgesinde 3/5 şair. Konuşmadalar. Aralarındaki hareretli tartışma uzuyor; “okuyalım, bir şiir kitabını bitirmeden yazılan bir dize, bilelim ki kör bir dizedir. Bir öykü kitabı bitirmeden kurulan bir öykü kaburgası bilelim ki, kör öykü olmaya, yavan öykü olmaya adaydır. Ama taklitten şeytandan kaçar gibi kaçalım. ”
En iyi kent bizim kentimizdir. Taşra diye bir şey yoktur bizim için. Avantajımızı istediğimiz zaman kullanabiliriz. Yalnızlığa gidelim. Bol bol okuyup az yazma imkanımız doğsun. Az yazalım öz yazalım, ama biz…
Kabaran ruhumuzu huzurlayacak ne varsa arar buluruz biz. Mırıltılı kuş sesleriyle nakışlanan su kenarlarını bulamayabiliriz, ama düşleyerek buralara ulaşırız. Birbirini tamamlayan unsurlar buradadır. Yittiğini sandığımız nesneleri burada bulacağımızı sandığımız biz birbirimize daha içten davranırız. Kimilerinin zevk aldıklarından, biz, anlam çıkarır ve ibret alırız. Bir kesit, belki ince bir ipucu ister bulmacayı çözebilmemiz için. Böyle başlar ve uzar gider.
“Beni hüzne boğar her gelen tren
Artırır yüzüme susuzluğumu
Ne çok dökülürüm mevsiminde ben
Raylara anlatır huysuzluğumu
Beni hüzne boğar her gelen tren(2)”
(1) Ersin Özarslan’ın “KAF DAĞINDA BİR KUŞ” isimli şiirinden.
(2) Mehmet Aycı’nın Yalnızardıç’ta yayınlanan ACI isimli şiirinden.
